OK, so let’s talk about the first months of being in a Starbucks kind of dream :)
So, before anything else I’d just like to mention that like everybody elses, I might have kind of mistakes -maybe even the stupid ones in my posts. I do have them even when I use to write in the blog in my mother language, I mean the Persian, and I really like to remind that I’m not that much perfect at English so if you ever feel uncomfortable about something wrong in my grammar, or vocabulary or just any kind of mistake, please feel free to easily -and of course kindly :) – make me aware of them, so I can improve myself as well as writing greater posts in the future.
So, where was I? Oh, yeah, about that kind of Starbucks dream, wasn’t I? Yes. You know around six or maybe seven months ago -I don’t know exactly- I got to intend in my first internship course ever in my whole life. And it was weird. God I’m not gonna exaggerate, cause it was really weird, I mean, I don’t actually need to be exaggerating about this kind of stuff, cause it has just right amount of weirdness on its whole own!
And, after two or I don’t know maybe three months later, I felt like something is broken, you know. I liked that, God I REALLY used to be crazy freaking out about that, when I realized that I could actually BE in a Tech company this soon, at this age – I mean before even starting the college, at 20 :) But, after a while, I just felt that although it’s holly crap a dreamy situation, it isn’t satisfying enough for my soul, or brain -or gut, or God, anything else, cause I don’t really care from where it was, I can only remember the pain I did feel from deep inside, and it was consuming me, like a vampire all in my days. So, I started to feel not right about that anymore. Like something was wrong, something was not fitting enough, I don’t know maybe the place was good, only I wasn’t fitting well, all I know is that we simply weren’t getting along together very well. And, long story short, I just decided to talk to my supervisor and tell him that I’m gonna quit this internship, and I still wonder -or maybe not- that he did already knew it by himself, and I don’t know exactly, maybe I had already shown him my disinterest in that experience. And as simple as that, I quit that position.
I was looking for another thing, I don’t know maybe I just though that my workplace and my kind of work, was the only thing that is hard to make money from in the world, but now here’s the thing, little did I know that I it was NOT :)
Yes! So, I gave a little time thinking about it, I don’t know maybe two or three weeks, and I made my decision, I quit that company, talked to a person -not really a friend I knew- and guess what, started to work in the café she had opened recently :)
And I was holly crap excited about it. The whole thing I mean, like I though in the whole world there definitely isn’t gonna be a better, nicer, easier, more interesting way of working available to me! – Yeah, I know, just another fancier thought, or I’d better say illusion I had, on the topic of how this world actually works :)
So, I started it. Started to be a barista, I don’t know sometimes a waitress, and some other times a simple worker who washes some dishes or maybe sweeps up the ground, and all other different kind of things you can imagine a person may do in a café in order to have it running actually.
But don’t get me wrong, I still sometimes get to love it. It’s not ALL that bad -OK, most of the time, I think it just gets a little hard, maybe impossible to love, but it still has some kind of valuable experiences in the heart of it that you wouldn’t get the chance to know, or even simply KNOW THAT YOU DON’T KNOW, if you weren’t here.
So, OK, as far as I left this post unfinished last night -I was really tired, OK, LAZY!- I can’t really remember what kind of valuable experiences” I was talking about last night, so, let’s just start kind of from the beginning and try to explain a little for you, what it actually takes to make money, brewing and serving coffee to people :)
So, first thing first, you’ll get to along with people more than you think. It can all start with a little change in the prices, or maybe the food doesn’t taste good, or the customers are just being total noisy -Oh it’s just a headache, you need to believe me in that one :)))) But it doesn’t matter, really, it doesn’t really matter that they’re being a little bit illogical, or complaining all the time about the problems that aren’t even YOUR fault or responsibilities :) You’ve gotta be still patient, understanding, and SMILING, I’m not kidding, cause you don’t know how much hard it can get, trying to keep that smile fixed to your face even when you’re gonna be literally blowing up.
Never mind. I’m really trying to get along with that one, since it’s been really three months of starting it, I think it is a good time to finally pass over the People Nightmare” eventually, isn’t it? :)
One of the other things that I learnt is that no matter in what kind of profession you really are, there’d always be hardships, specially the People Nightmares” kind of things. There’d always be people out there who are not gonna simply understand about your rights or the amount of their rights, so they’ll simply gonna ruin your day -if you let them! And you should really learn to be cooler and always working on your capacity of illogical things, cause it’s not gonna have a limitation eventually.
The other one: starting a new career, is always hard, being it a programming kind of thing or as simple as serving a cup of tea to people, unless you haven’t had previous experiences on them, it would take some time for you to become capable of doing those jobs properly in a level that people would actually want to pay you for what you do.
One other thing, when you decide to work in an environment with the smell of coffee, you, want it or not, get to see people and know people and communicate with people a lot. And this really helps you kind of observe a lot in the human nature, you’ll be wondered at the variety the human world can have inside itself. Some people will be really nice, patient and kind, and, on the other hand, some others would be just a piece of shit in front of you :) And you know, when you get to a position that you have to work with a lot of people every day, you unconsciously start to evolve your encyclopedia of people. Like you would -after a while- really know better, if the person in front of you is an angle one, or one of those evil ones that are extremely time and peace consuming machines on their own. You know, you get to really appreciate kindness and humanity after a while, simply because you get to see a lot of its opposites. And it was a really good thing that I don’t think I would have gotten in another workplace, too.
When you change, people might like you or not. But the truth is, you shouldn’t unchange your changes :)
I’ve already written a post about those unpleasant situations, where some one that you like, changes, and the result of those changes, simply cannot be acceptable by you! You cannot understand the reasons of those changes and you can’t love the new person you’ve known previously, anymore.
So, the solution I suggested, or the approach I took to confront that scenario of life, was that I used to accept it. I chose to accept the new personality in front of me, replaced that with the picture I’ve already had from that person, and then decided to make a new decision, to determine whether or not, I want to like that person, be in contact with her/him from now on, or not.
But now, this time I want to talk about that” same subject, but with a little bit shift” in the angle I use to look at it. In my last post, about changing people and the problems it brings to both sides of a relationship, I talked about the person who meets the new changes. This time I wanna talk about the person who changes” itself, who brings the new changes. The person who thinks that maybe it’s time to make new decisions, take new approaches, maybe act a little bit different than the past.
And then, for that poor person -Well! Not that much bad. But typically, it’s not an easy task to do, when you want to change and the others simply won’t accept you! - comes a pretty hard time of thinking, if the persons she/he has, will stay with him/her or not. Whether they will accept that new personality or not. And well, the fucking word "CHAGNE", comes always with its own special type of hardships to overcome, don't you think? :)
When a change occurs, it’s definitely hard for both sides of a relationship to deal with it.Because something new is about to "swap" the reality and Remodel” it – Remodeling! God damn it! One of the hardest things in the world to do, at least for me.
The person who meets the new changes must confront this bitter reality that Well, people change! Learn to deal with it honey!” and the person who brings those changes, must again confront with a hard reality, People won’t always be by your side. There might come moments in the life that a person might simply stop to love you again, because of your changes. So, you, dear! Have some kind of hurtful realities to deal with them too!”
So, what? What I’m trying to say is that when you think you may want to Change”, DO change! Simply do it! And let the others to come to this question, once again, If they want to stay with you, or not.” But, for the God’s sake, don’t deny your new self! Because it will probably hurt most!
But wait! Can’t we just suggest another type of solution, which might be a little more efficient, and may be with less amount of pain required?
Can’t we just accept the changes? Giving ALL persons around us the same right to make changes in themselves, and then again love them? This way, the new law can be executable for all of us. We can change, you can change, just as much as I can. We don’t have to correct” ourselves to fit in our communities anymore. Every one can be anyone they want, as long as they won’t cause the others or their freedom problems.
You know the reason I came with this new idea was that while I was thinking about people and their relationships and the hardships of moments that a change in one or both sides of a relationship occurs, I was like Oh dear! Just look at it! How hard it is, when you have to leave people you like, just because they’ve gotten a little bit different, maybe a little bit more or a little bit less! And you can’t let your heart -and your mind- open enough just to accept the reality that no one is perfect, so anyone is very much free to make any kind of decision to her/his life and any kind of changes to her/his personality.”
See? If you accept it, that no one is an absolute FACT. No one is an Unchangeable Theorem”, everything would start to get much more delightful as well as endurable. And this way, chances are, you wouldn’t have to bother considering another inner court, just to decide whether you have to leave this person too, or not!
And if all the others, at least most of them, start to understand this simple, yet powerful law, the word Change” would be an easier task for everyone, including you :)
What do you think? Another point of view? Please let me know about it.
It was the first day of working. I've just arrived from there. And if you ask me what it was like on earth, I would say that it was weird! Weirder than weird! More than anything else, I felt being useless, the word not said by me, but seen by me in one of the posts I've recently read about the kind of feelings you might have in the first time of being an intern as a software engineer, on my way back home. Despite feeling useless -and stronger than that- I felt monotony. I felt I was bored. There were a lot of things which I weren't aware of and I just didn't know where to start from for learning them! I-didn't-even-know-where- to start learning them! I liked some of the guys I saw there and I didn't feel something special about some others. There were some one that showed me interest and kindness and someone else who weren't least interested to know me or even say "hello" to me! But that's just how the life works it works! Nothing is even! Everything is a mixture! The good and the bad, the happiness and the sadness, the friends and the enemies! It's all right and OK to be that way. It's all beautiful to be that way.
Today I felt a little anxious, a little useless, maybe a little alone and weird, too!
But I hope it'll all be passed and resolved two or three months later. I hope my anxiety will be reduced by beginning the collage and meeting a lot of new people there. I hope my extreme lack of knowledge will be eliminated by the pass of time and studying a whole new era of things in college. I hope my coldness and my state of feeling "strange" will be melted through the pass of the time there. I will make friends with some of my coworkers and will learn a "lot" of things from just each individual there. I hope the experience of working there would bring a new "me" to me! A new person, new personality and new strengths.
Although it was all weird and strange to me, I can't say that I didn't like it. After all it was my first experience of being a free adult in a free place, where absolutely nothing more is expected from me than only focusing and doing what I do love most in this whole world. The computers. After all, I've finally reached a place where the one and only one responsibility expected from me to meet, is being concerned about computers and to make the work they do as great as possible. What the damn would a geek like me want more than this in her life?. :)
"خب تغییر کرده. بپذیرش. تمام خاطراتتو از اون دور بریز، چشماتو تا ته ته ته ته بازشون کن، و بپذیرش که این آدم تغییر کرده."
جمله بالا بیشتر یک واگویه ذهنی بود. باید به خودم می گفتمش، و شاید نوشتنش توی وبلاگ کمک کنه تا بلندتر از حالت معمول صدای خودمو بشنوم. گاهی اوقات، یعنی خیلی اوقات، اتفاقاتی توی زندگیت می افتن که با مدل ذهنی تو از زندگی همخوانی چندانی ندارن. ممکنه یهو بهت بگن از فردا قیمت دلار به جای چهار پنج هزارتومن، یازده هزارتومن میشه، یا اینکه ممکنه یه روز بهت بگن فردا که از خواب بیدار بشی دیگه به این راحتی آب خوردن نداری، روزی یک بار حق نوشیدن و شایدم، در بهترین حالتش، هفته ای یک بار حق و واقع بینانه ترش، "امکان" استحمام خواهی داشت.
اما این پست برای تکرار مکررات این روزهامون نیست. می خوام توی این پست از غافلگیری عمیق تری حرف بزنم که هرزگاهی به سراغت میاد و ممکنه بدجوری اذیتت کنه. از تغییر آدما. به جای نرخ دلار یا مصرف آب، ممکنه یه روز تغییر آدما اذیتت کنه. مدت هاست که با یه آدم در ارتباطی، بهش نزدیکی، رازهاتو می دونه یا شایدم نمی دونه، شایدم اونقدرها بهش نزدیک نباشی. اما در هر حال اونقدری دیدیش که بتونی یه مدل ذهنی از این آدم توی ذهن خودت بسازی و اگر کسی جایی اسم این آدمو جلوی تو برد، اون وقت براساس اون مدل، اون اسم و فامیلو برای خودت توصیف کنی.
حالا چیزی که ممکنه آدما رو غافلگیر کنه، اتفاقیه که ممکنه باعث شکسته شدن این مدل ذهنی بشه. این پروسه عجیبی نیست، در حقیقت به نظر من، یادگیری در تضاد هاست که اتفاق می افته. (البته این نظر دقیق خودم نبوده، ایده ای بوده که در روزنوشته های محمدرضا شعبانعلی خوندم و بعد از یه مدت پذیرفتمش و ستایشش کردم) اما یادگیری هم مثل هر پروسه ارزشمند دیگه ای، دردناکه. خصوصا اگر مربوط به آدم ها و روابط و احساسات تو باشه. از سخت ترین لحظات زندگی، وقت هاییه که تو با تضاد بین دنیای بیرون و درونت رو به رو میشی.
و اما از سخت ترین نوع این تضاد ها، تضادییه که توی آدم ها خواهی دید. همونطور که گفتم، کسی رو اونقدر می شناسی که حالا دیگه برات تبدیل به یه مدل قابل پیش بینی ذهنی شده. می تونی واکنش هایی رو که ممکنه نسبت به موقعیت های مختلف نشون بده رو برای خودت پیش بینی کنی. می تونی حدس بزنی که چه چیز هایی ناراحتش می کنن. می تونی از اصول اخلاقیش حداقل با اطمینانی، تا حدودی نسبی، حرف بزنی. به عبارتی، با آدمی در حدی بودی که ادعا کنی ازش "شناخت" داری.
حالا نقطه بحرانی تو در روابطت با یکچنین آدمی، که از قضا ممکنه دوستش هم داشته باشی، اونجاییه که اون آدم به هزار و یک دلیل که اینجا جای صحبت ازش نیست، تغییر می کنه. لحظه به لحظه که می بینیش، مرز های مدل ذهنی تو رو برات میشکنه و غافلگیرت می کنه. این غافلگیری بعضی وقتا باعث خوشحالیه و گاهی هم مایه رنج و عذاب. اما حرف من تله ی خودساخته اییه که ممکنه اکثر ما در اینطور مواقع به دامش بیوفتیم و زندگی رو برای خودمون سخت تر کنیم.
مثلا برای خودم نمونه همچین موردی پیش اومده. آدمی رو می شناختم.(می گم می شناختم، چون فقط در گذشته این فعل صحیح بوده.) و حالا اون آدم تغییر کرده. تغییراتی که خوشایند من نیست. تغییراتی که از نظر هردوی ما باعث تقاطعات جدی بین خطوط فکری و اخلاقی مون شده. می خوام تز های روشنفکرانه موجود روی میز مثل "پذیرفتن" تفاوت ها رو از این نقطه نظر نادیده بگیرم و عمقی تر و حسی تر قضیه رو بررسی کنم. پذیرفتن تا جایی معنا میده که تو جلوی طرز زندگی متفاوت فرد دیگه ای رو، مادامی که به تو آسیبی نمی زنه، نگیری. اما پذیرفتن هیچ وقت نگفته که تو مجبوری با آدمی که صرفا می تونی "بپذیریش" و نه بیشتر، نزدیک و صمیمی باقی بمونی.
از بدترین گزینه هایی که ممکنه اینطور مواقع انتخاب کنی، تلاش برای انکار و از اون بدتر، برگردوندن همه چیز به حالت اوله. همونطور که هممون ممکنه شنیده باشیم، حتی هوش، به معنای توانایی افراد در تطبیق خودشون با محیطه. و این درست نقطه مقابل انکار و مقاومت در برابر یک تغییره.
متدی که من خودم در پیش گرفتم، اوایل متد مقاومت و تلاش برای برگردوندن آدم روبه روم به آدمی بود که توی خاطراتم باهاش رابطه داشتم. بعد از یک مدت طولانی، به متد انکار رو آوردم، سعی کردم نبینم، نشنوم، نادیده بگیرم، به نوعی دوست بمونم، اما نه با آدم فعلی، با تصویری که از آدم فعلی توی ذهنم داشتم. اعتراف می کنم که این متد، از متد قبل بهتر و کم دردتر بود. اما نه بادوام تر! برعکس متد قبل که یه جور درد دائم و یکنواخت داشت، این متد مثل مسکن عمل می کرد. برای مدتی کاملا بی درد بودی و آروم. اما هرزگاهی، تغییرات به حدی شدید جلوه می کردن که دوباره حال، به گذشته غالب می شد و تو رو به واقعیت تلخ موجودت برمی گردوند. تو می موندی و رفیقی که دیگه رفیق نبود. بنابراین هردو متدو بعد از یک مدت رها کردم. اونا کاربردی نداشتن.
تصمیم گرفتم شجاعت به خرج بدم، کار درستو به جای کار آسون انتخاب کنم، و انجامش بدم. چشمامو باز کردم (به زور و حتی شده با چوب کبریت!) سعی کردم حقایقو بکوبم توی صورتم. با اتفاقات جدیدی که برام افتاده بود، افتادم به جون خاطرات شیرین گذشته و سعی کردم همه رو پاک کنم. وقتی به اطلاعات منسوخ شده قبل دسترسی نداشته باشی، جواب دادن به یک سوال متعلق به امروز کار راحت تری میشه، حتی اگه هیییچ سرنخی برات نمونده باشه.
حالا این منم، با آدمی که امروز جلومه. با "این" اصول اخلاقی، "این" اصول فکری، "این" نگاه به زندگی و "این" جهان بینی. حقایق هرچقدر هم که تلخ به نظر می رسیدن، باز نوعی روشنایی و آرامش توشون بود. حداقل از جنگ با خودت دست برمی داشتی و با آرامش به استقبال حقیقت می رفتی، هرچقدرم که تلخ بود، دست کم مسمومِ دروغ و فریب گذشته نبود.
حالا باید تصمیم بگیرم. با "این" حد از واقعیت باید چی کار کنم؟ که می خوام چی کار کنم؟ عمق رابطه مو با اون آدم تغییر بدم، یا اینکه یه سیر نزولی کاهش عمقو در پیش بگیرم که تا حد پایان ارتباط ادامه پیدا کنه؟
تصمیم هرچی هم که باشه، از سرپوش گذاشتن رو یه درد قدیمی بهتره، به قول معروف: یک پایان تلخ بهتر از یک تلخی بی پایانه :) .
درباره ایدکس خیلی وقت پیش (حدود دو ماه پیش) در فیلاسوفا نوشتم. جزو اولین پست هایی بود که گذاشتم، و به خاطر طولانی شدن مطلب مجبور شدم کار را به پست دوم و سپس سوم بکشانم. دو قسمت قبلی بهشتی به نام edx را می توانید در اینجا و اینجا بخوانید. و قسمت سوم را هم اینجا برایتان می نویسم. به دلیل تنبلی و به تعویق اندازی بود که پست سوم را انقدر با فاصله منتشرش می کنم وگرنه بهتر بود هرسه پست در فاصله های زمانی کوتاه تری منتشر می شدند.
قبل از این درباره ایدکس گفتم:
اگر دو پست قبلی را خواندید که هیچی. مستقیم به بخش بعدی بروید. اما اگر نخواندید، اینجا خلاصه ای از چرا و چگونه ایدکس گفتم: ایدکس یک پلتفرم (بستر) آموزش آنلاین است که با هدف فراهم کردن محتوی به روز و باکیفیت آموزشی برای تمام مردم دنیا (صرف نظر از جنس و سن و مدرک تحصیلی و محل زندگی) با همکاری مشترک هاروارد و ام.آی.تی در سال 2012 تاسیس شد. (همین الان که من باهاتون صحبت می کنم، حدود 2000 کورس مختلف آموزشی درباره تقریبا هرموضوعی که شما فکرشو بکنید، توی ایدکس به طور رایگان موجوده. کافیه یه ایمیل برای ثبت نام داشته باشید و بعدش شروع کنید.)
این همه امکانات و همش رایگان؟ امکان ندارد!
اینطور که من متوجه شدم جدای از منافع مالی ای که ممکن است ایدکس از جامعه آنلاین پانزده میلیون نفری اش ببرد، مساله دیگر، تحقیق و مطالعه روی خود قضیه "آموزش آنلاین" است. آن ها با داشتن یکچنین جامعه آماری بالایی فرصت دارند که درباره خود "یادگرفتن" بیشتر یادبگیرند!
اما از نظر بحث مالی تا جایی که من دستگیرم شد، آن ها فعلا از گواهینامه هایی که در اختیار دانش آموزان علاقمند قرار می دهند کسب درآمد می کنند. (هرچند که به نظرم این منبع درآمد ممکن است حتی برای تامین هزینه های داخلی خود ایدکس هم کافی نباشد، چه برسد به سودآوری!) اما هرچه که هست، آموزش ها رایگان هستند! خیالتان راحت باشد! :)
7- مدرک می گیری؟!
حرف از مدرک و گواهینامه شد. بهتر است کمی هم در این باره بگویم. در ایدکس دو مدل کلی از برنامه های آموزشی وجود دارد: Program و Course
Course ها: آن ها تک دوره های آنلاین آموزشی هستند. می توانید در هر کدامشان به طور رایگان شرکت کنید و از محتوی آموزشی، فروم ها، امتحانات آخر فصل و خلاصه تمام امکاناتی که یک کورس آنلاین در اختیار دانش آموز قرار می دهد، استفاده کنید. حدنصاب قبولی در پایان کورس ها، میانگین نمره 70% است و پس از آن که نمره قبولی را گرفتید، یک گواهینامه در صورت علاقه به شما اهدا خواهد شد. مبلغ لازم برای گرفتن این گواهینامه ها بین 50 تا 300 دلار (بسته به نوع کورس) متفاوت خواهد بود. می توانید بعد ها از لینک گواهینامه تان برای بالاتر بردن سطح حرفه ای خود در شبکه های اجتماعی استفاده کنید و یا آن را در رزومه خود ثبت کنید. (اگر کارفرمای به روزی داشته باشید، و یا در خارج (!) به دنبال کار بگردید، احتمالا متوجه ارزش حرفه ای گواهینامه شما خواهند شد و برایش امتیاز مثبت جداگانه ای درنظر خواهندگرفت!) البته باز هم تاکیید می کنم که گرفتن گواهینامه یا نگرفتنش هیچ تغییری در امکانات دوره ایجاد نمی کند.
Program ها: اگر درباره موضوعی خاص، مثلا front-end development بخواهید حرفه ای تر آموزش ببینید یا برای پذیرش گرفتن در رشته ای خاص در دانشگاه بخواهید اقدام کنید و یا اینکه بخواهید درک عمیق تری از یک موضوع خاص پیدا کنید، می توانید از برنامه ها استفاده کنید. هر برنامه مجموعه ای از چندین کورس است. و برای تمام کردن آن برنامه و گرفتن مدرکش، باید تک تک کورس هایی که داخل آن برنامه است را تمام کرده و مدرک هریک را جداگانه گرفته باشید. باز هم تاکیید می کنم که استفاده از محتوی برنامه ها به طور رایگان هم امکان پذیر است و پرداخت هزینه فقط مربوط به زمانی ست که بخواهید علاوه بر یادگیری بیشتر، استفاده های دیگری هم از برنامه تان ببرید، مثلا یافتن شغلی مناسب تر یا گرفتن پذیرش از دانشگاه.
در کل سه مدل برنامه آموزشی مختلف در ایدکس موجود است که می توانید بسته به نیازتان انتخابشان کنید:
1-مدل اول برنامه های "سری ایکس" هستند. برای بدست آوردن دانشی عمیق تر از موضوعی خاص، مثلا آیرودینامیک!
2- مدل بعد برنامه های "میکرو مسترز" هستند. معمولا سطح کورس های این نوع برنامه ها، متوسط یا پیشرفته است. اینطور که در ایدکس خواندم، کورس های این برنامه عموما با سطح لیسانس در دانشگاه ها برابری می کنند و می توانید برای گرفتن پذیرش از دانشگاه موردعلاقه تان جهت ادامه تحصیل در دوره های بالاتر همان رشته، روی امتیازاتی که گذراندن این برنامه ها در اختیاران قرار می دهند استفاده کنید. (از آنجا که این برنامه در حال حاضر چندان مورد توجه من نیست، می توانید برای خواندن اطلاعات دقیق تر درباره آن به بخش راهنمایی ایدکس مراجعه کنید.)
3- برنامه های "حرفه ای" که معمولا توسط شرکت های پیشرو در صنعت تدوین می شوند و برای آموزش مهارت های اصلی و اساسی ای که در صنعت هر حوزه ای موردتقاضای کارفرمایان است، ایجاد شده اند.
و زبان انگلیسی!
با وجود تمام خصوصیات ایدکس که بیان کردم، جای شکی باقی نمی ماند که بخواهیم حداقل برای امتحانش هم که شده جستجویی در بین دوهزار کورس رایگان این گنجینه عظیم بکنیم و تجربه شرکت در یک کلاس درس بین المللی را با هم کلاسی هایی از سرتاسر دنیا به اشتراک بگذاریم. هم فال و هم تماشا! تنها پیش شرط لازم برای ورود به این دنیای عظیم و رایگان جهانی، دانستن زبان مشترک اهالی آن، یعنی انگلیسی ست. پس اگر هنوز در آن مشکل دارید، آستین ها را بالا بزنید و شروع کنید! وگرنه دنیای عظیمی از دانش را در پشت مرز های زبان فارسی از دست خواهید داد.
In my opinion, there are two types of falling in love for human beings, Natural-love and Artificial-Love. In the first one, you are in a normal and healthy condition in your life, and by "normal" and "healthy" I don't mean an "every-thing-is-OK" life! I simply mean, you HAVE problems, just like everybody else has them, but those are not some BIG deals, you know. I mean they EXIST, but don't make you frustrated or feel alone or weak or miserable. Generally, I mean in those conditions you are OK with your little sweet life. And at these times something may happen that I call it Natural-Love! Weird title, hah?! I know, but if you listen to my explanations, you'll soon agree with me on choosing such name. So, what exactly is this Natural-Love thing? A Natural-Love is a kind of love that you don't want it to come. It just comes whenever it's supposed to come, whenever it's time for it to come. You don't have to BEG it to come for you. And I'm pretty sure each of us, at least at some points in our lives, have had something to tell about "begging" a relationship to come, a person to come, a lover, a "romance" to come. Well, don't! Because Natural-Love will come, if it's time, if he/she is your person, it will happen. And if it isn't, then you can't make it. Love is one of those things that human beings CAN'T produce it –at least yet! It is one of those things that needs time and patience to happen. But don't think by waiting I mean you have to say, 'OK! Then I'll wait!' and spend the rest of your life standing close to doors and waiting and waiting and again waiting until one day that one of those Natural-Loves comes to you eventually, in a magical way! By waiting I mean "forget"! Forget it! Really! I know, in these days "waiting for love" is not that simple to do. Especially in these days that having a partner is IMPORTANT ridiculously! Even more important than WHO that partner is! It just has to be someone, no matter HOW or WHO he/she is! And that's kind of those vulnerabilities that I meant in the beginning. You know, in most groups that I'm part of them today, almost everything that we speak about or want to do, in some ways, has some relations to the sweet subject of having a boyfriend! I can hardly remember a discussion that is not about having a boy in our supposedly "empty" lives! Seems all persons surrounding me have LACK of love, or attention or something. And in these times, something happens that I call it Artificial-Love. It's when you, after huge amounts of effort and hurry, have finally founded a person to have romantic conversations with –or some other romantic acts, it's up to your taste and your personal morality!- it doesn't necessarily matter who that person is, who cares?! Seriously?! You've finally did it! You're officially in a relationship with someone, it's all that matters. But after some day, some week, some year –it takes time again!- you will have to listen to your heart that THIS, isn't that relationship it wants to have. Hearts can't be matched easily. They're not as flexible as brains. Brains get convinced with logical statements, they are fine for daily decision-makings, but when it comes to more complex issues like Love, a sharper assistant is required. You can't make a fool out of your heart just like you do to your brain, not for a long time. Hearts ONLY get happy with Natural-Love.
You deserve a "Natural" kind of love. Don't be satisfied with less than that.
OK, so let’s talk about the first months of being in a Starbucks kind of dream :)
So, before anything else I’d just like to mention that like everybody elses, I might have kind of mistakes -maybe even the stupid ones in my posts. I do have them even when I use to write in the blog in my mother language, I mean the Persian, and I really like to remind that I’m not that much perfect at English so if you ever feel uncomfortable about something wrong in my grammar, or vocabulary or just any kind of mistake, please feel free to easily -and of course kindly :) – make me aware of them, so I can improve myself as well as writing greater posts in the future.
So, where was I? Oh, yeah, about that kind of Starbucks dream, wasn’t I? Yes. You know around six or maybe seven months ago -I don’t know exactly- I got to intend in my first internship course ever in my whole life. And it was weird. God I’m not gonna exaggerate, cause it was really weird, I mean, I don’t actually need to be exaggerating about this kind of stuff, cause it has just right amount of weirdness on its whole own!
And, after two or I don’t know maybe three months later, I felt like something is broken, you know. I liked that, God I REALLY used to be crazy freaking out about that, when I realized that I could actually BE in a Tech company this soon, at this age – I mean before even starting the college, at 20 :) But, after a while, I just felt that although it’s holly crap a dreamy situation, it isn’t satisfying enough for my soul, or brain -or gut, or God, anything else, cause I don’t really care from where it was, I can only remember the pain I did feel from deep inside, and it was consuming me, like a vampire all in my days. So, I started to feel not right about that anymore. Like something was wrong, something was not fitting enough, I don’t know maybe the place was good, only I wasn’t fitting well, all I know is that we simply weren’t getting along together very well. And, long story short, I just decided to talk to my supervisor and tell him that I’m gonna quit this internship, and I still wonder -or maybe not- that he did already knew it by himself, and I don’t know exactly, maybe I had already shown him my disinterest in that experience. And as simple as that, I quit that position.
I was looking for another thing, I don’t know maybe I just though that my workplace and my kind of work, was the only thing that is hard to make money from in the world, but now here’s the thing, little did I know that I it was NOT :)
Yes! So, I gave a little time thinking about it, I don’t know maybe two or three weeks, and I made my decision, I quit that company, talked to a person -not really a friend I knew- and guess what, started to work in the café she had opened recently :)
And I was holly crap excited about it. The whole thing I mean, like I though in the whole world there definitely isn’t gonna be a better, nicer, easier, more interesting way of working available to me! – Yeah, I know, just another fancier thought, or I’d better say illusion I had, on the topic of how this world actually works :)
So, I started it. Started to be a barista, I don’t know sometimes a waitress, and some other times a simple worker who washes some dishes or maybe sweeps up the ground, and all other different kind of things you can imagine a person may do in a café in order to have it running actually.
But don’t get me wrong, I still sometimes get to love it. It’s not ALL that bad -OK, most of the time, I think it just gets a little hard, maybe impossible to love, but it still has some kind of valuable experiences in the heart of it that you wouldn’t get the chance to know, or even simply KNOW THAT YOU DON’T KNOW, if you weren’t here.
So, OK, as far as I left this post unfinished last night -I was really tired, OK, LAZY!- I can’t really remember what kind of valuable experiences” I was talking about last night, so, let’s just start kind of from the beginning and try to explain a little for you, what it actually takes to make money, brewing and serving coffee to people :)
So, first thing first, you’ll get to get along with people more than you think. It can all start with a little change in the prices, or maybe the food doesn’t taste good, or the customers are just being total noisy -Oh it’s just a headache, you need to believe me in that one :)))) But it doesn’t matter, really, it doesn’t really matter that they’re being a little bit illogical, or complaining all the time about the problems that aren’t even YOUR fault or responsibilities :) You’ve gotta be still patient, understanding, and SMILING, I’m not kidding, cause you don’t know how much hard it can get, trying to keep that smile fixed to your face even when you’re gonna be literally blowing up.
Never mind. I’m really trying to get along with that one, since it’s been really three months of starting it, I think it is a good time to finally pass over the People Nightmare” eventually, isn’t it? :)
One of the other things that I learnt is that no matter in what kind of profession you really are, there’d always be hardships, specially the People Nightmares” kind of things. There’d always be people out there who are not gonna simply understand about your rights or the amount of their rights, so they’ll simply gonna ruin your day -if you let them! And you should really learn to be cooler and always working on your capacity of illogical things, cause it’s not gonna have a limitation eventually.
The other one: starting a new career, is always hard, being it a programming kind of thing or as simple as serving a cup of tea to people, unless you haven’t had previous experiences on them, it would take some time for you to become capable of doing those jobs properly in a level that people would actually want to pay you for what you do.
One other thing, when you decide to work in an environment with the smell of coffee, you, want it or not, get to see people and know people and communicate with people a lot. And this really helps you kind of observe a lot in the human nature, you’ll be wondered at the variety the human world can have inside itself. Some people will be really nice, patient and kind, and, on the other hand, some others would be just a piece of shit in front of you :) And you know, when you get to a position that you have to work with a lot of people every day, you unconsciously start to evolve your encyclopedia of people. Like you would -after a while- really know better, if the person in front of you is an angle one, or one of those evil ones that are extremely time and peace consuming machines on their own. You know, you get to really appreciate kindness and humanity after a while, simply because you get to see a lot of its opposites. And it was a really good thing that I don’t think I would have gotten in another workplace, too.
OK, so let’s talk about the first months of being in a Starbucks kind of dream :)
So, before anything else I’d just like to mention that like everybody elses, I might have kind of mistakes -maybe even the stupid ones in my posts. I do have them even when I use to write in the blog in my mother language, I mean the Persian, and I really like to remind that I’m not that much perfect at English so if you ever feel uncomfortable about something wrong in my grammar, or vocabulary or just any kind of mistake, please feel free to easily -and of course kindly :) – make me aware of them, so I can improve myself as well as writing greater posts in the future.
So, where was I? Oh, yeah, about that kind of Starbucks dream, wasn’t I? Yes. You know around six or maybe seven months ago -I don’t know exactly- I got to attend my first internship course ever in my whole life. And it was weird. God I’m not gonna exaggerate, cause it was really weird, I mean, I don’t actually need to be exaggerating about this kind of stuff, cause it has just right amount of weirdness on its whole own!
And, after two or I don’t know maybe three months later, I felt like something is broken, you know. I liked that, God I REALLY used to be crazy freaking out about that, when I realized that I could actually BE in a Tech company this soon, at this age – I mean before even starting the college, at 20 :) But, after a while, I just felt that although it’s holly crap a dreamy situation, it isn’t satisfying enough for my soul, or brain -or gut, or God, anything else, cause I don’t really care from where it was, I can only remember the pain I did feel from deep inside, and it was consuming me, like a vampire all in my days. So, I started to feel not right about that anymore. Like something was wrong, something was not fitting enough, I don’t know maybe the place was good, only I wasn’t fitting well, all I know is that we simply weren’t getting along together very well. And, long story short, I just decided to talk to my supervisor and tell him that I’m gonna quit this internship, and I still wonder -or maybe not- that he did already knew it by himself, and I don’t know exactly, maybe I had already shown him my disinterest in that experience. And as simple as that, I quit that position.
I was looking for another thing, I don’t know maybe I just though that my workplace and my kind of work, was the only thing that is hard to make money from in the world, but now here’s the thing, little did I know that I it was NOT :)
Yes! So, I gave a little time thinking about it, I don’t know maybe two or three weeks, and I made my decision, I quit that company, talked to a person -not really a friend I knew- and guess what, started to work in the café she had opened recently :)
And I was holly crap excited about it. The whole thing I mean, like I though in the whole world there definitely isn’t gonna be a better, nicer, easier, more interesting way of working available to me! – Yeah, I know, just another fancier thought, or I’d better say illusion I had, on the topic of how this world actually works :)
So, I started it. Started to be a barista, I don’t know sometimes a waitress, and some other times a simple worker who washes some dishes or maybe sweeps up the ground, and all other different kind of things you can imagine a person may do in a café in order to have it running actually.
But don’t get me wrong, I still sometimes get to love it. It’s not ALL that bad -OK, most of the time, I think it just gets a little hard, maybe impossible to love, but it still has some kind of valuable experiences in the heart of it that you wouldn’t get the chance to know, or even simply KNOW THAT YOU DON’T KNOW, if you weren’t here.
So, OK, as far as I left this post unfinished last night -I was really tired, OK, LAZY!- I can’t really remember what kind of valuable experiences” I was talking about last night, so, let’s just start kind of from the beginning and try to explain a little for you, what it actually takes to make money, brewing and serving coffee to people :)
So, first thing first, you’ll get to get along with people more than you think. It can all start with a little change in the prices, or maybe the food doesn’t taste good, or the customers are just being total noisy -Oh it’s just a headache, you need to believe me in that one :)))) But it doesn’t matter, really, it doesn’t really matter that they’re being a little bit illogical, or complaining all the time about the problems that aren’t even YOUR fault or responsibilities :) You’ve gotta be still patient, understanding, and SMILING, I’m not kidding, cause you don’t know how much hard it can get, trying to keep that smile fixed to your face even when you’re gonna be literally blowing up.
Never mind. I’m really trying to get along with that one, since it’s been really three months of starting it, I think it is a good time to finally pass over the People Nightmare” eventually, isn’t it? :)
One of the other things that I learnt is that no matter in what kind of profession you really are, there’d always be hardships, specially the People Nightmares” kind of things. There’d always be people out there who are not gonna simply understand about your rights or the amount of their rights, so they’ll simply gonna ruin your day -if you let them! And you should really learn to be cooler and always working on your capacity of illogical things, cause it’s not gonna have a limitation eventually.
The other one: starting a new career, is always hard, being it a programming kind of thing or as simple as serving a cup of tea to people, unless you haven’t had previous experiences on them, it would take some time for you to become capable of doing those jobs properly in a level that people would actually want to pay you for what you do.
One other thing, when you decide to work in an environment with the smell of coffee, you, want it or not, get to see people and know people and communicate with people a lot. And this really helps you kind of observe a lot in the human nature, you’ll be wondered at the variety the human world can have inside itself. Some people will be really nice, patient and kind, and, on the other hand, some others would be just a piece of shit in front of you :) And you know, when you get to a position that you have to work with a lot of people every day, you unconsciously start to evolve your encyclopedia of people. Like you would -after a while- really know better, if the person in front of you is an angle one, or one of those evil ones that are extremely time and peace consuming machines on their own. You know, you get to really appreciate kindness and humanity after a while, simply because you get to see a lot of its opposites. And it was a really good thing that I don’t think I would have gotten in another workplace, too.
OK, so let’s talk about the first months of being in a Starbucks kind of dream :)
So, before anything else I’d just like to mention that like everybody elses, I might have kind of mistakes -maybe even the stupid ones in my posts. I do have them even when I use to write in the blog in my mother language, I mean the Persian, and I really like to remind that I’m not that much perfect at English so if you ever feel uncomfortable about something wrong in my grammar, or vocabulary or just any kind of mistake, please feel free to easily -and of course kindly :) – make me aware of them, so I can improve myself as well as writing greater posts in the future.
So, where was I? Oh, yeah, about that kind of Starbucks dream, wasn’t I? Yes. You know around six or maybe seven months ago -I don’t know exactly- I got to attend my first internship course ever in my whole life. And it was weird. God I’m not gonna exaggerate, cause it was really weird, I mean, I don’t actually need to be exaggerating about this kind of stuff, cause it has just right amount of weirdness on its whole own!
And, after two or I don’t know maybe three months later, I felt like something is broken, you know. I liked that, God I REALLY used to be crazy freaking out about that, when I realized that I could actually BE in a Tech company this soon, at this age – I mean before even starting the college, at 20 :) But, after a while, I just felt that although it’s holly crap a dreamy situation, it isn’t satisfying enough for my soul, or brain -or gut, or God, anything else, cause I don’t really care from where it was, I can only remember the pain I did feel from deep inside, and it was consuming me, like a vampire all in my days. So, I started to feel not right about that anymore. Like something was wrong, something was not fitting enough, I don’t know maybe the place was good, only I wasn’t fitting well, all I know is that we simply weren’t getting along together very well. And, long story short, I just decided to talk to my supervisor and tell him that I’m gonna quit this internship, and I still wonder -or maybe not- that he did already knew it by himself, and I don’t know exactly, maybe I had already shown him my disinterest in that experience. And as simple as that, I quit that position.
I was looking for another thing, I don’t know maybe I just though that my workplace and my kind of work, was the only thing that is hard to make money from in the world, but now here’s the thing, little did I know that I it was NOT :)
Yes! So, I gave a little time thinking about it, I don’t know maybe two or three weeks, and I made my decision, I quit that company, talked to a person -not really a friend I knew- and guess what, started to work in the café she had opened recently :)
And I was holly crap excited about it. The whole thing I mean, like I thought in the whole world there definitely isn’t gonna be a better, nicer, easier, more interesting way of working available to me! – Yeah, I know, just another fancier thought, or I’d better say illusion I had, on the topic of how this world actually works :)
So, I started it. Started to be a barista, I don’t know sometimes a waitress, and some other times a simple worker who washes some dishes or maybe sweeps up the ground, and all other different kind of things you can imagine a person may do in a café in order to have it running actually.
But don’t get me wrong, I still sometimes get to love it. It’s not ALL that bad -OK, most of the time, I think it just gets a little hard, maybe impossible to love, but it still has some kind of valuable experiences in the heart of it that you wouldn’t get the chance to know, or even simply KNOW THAT YOU DON’T KNOW, if you weren’t here.
So, OK, as far as I left this post unfinished last night -I was really tired, OK, LAZY!- I can’t really remember what kind of valuable experiences” I was talking about last night, so, let’s just start kind of from the beginning and try to explain a little for you, what it actually takes to make money, brewing and serving coffee to people :)
So, first thing first, you’ll get to get along with people more than you think. It can all start with a little change in the prices, or maybe the food doesn’t taste good, or the customers are just being total noisy -Oh it’s just a headache, you need to believe me in that one :)))) But it doesn’t matter, really, it doesn’t really matter that they’re being a little bit illogical, or complaining all the time about the problems that aren’t even YOUR fault or responsibilities :) You’ve gotta be still patient, understanding, and SMILING, I’m not kidding, cause you don’t know how much hard it can get, trying to keep that smile fixed to your face even when you’re gonna be literally blowing up.
Never mind. I’m really trying to get along with that one, since it’s been really three months of starting it, I think it is a good time to finally pass over the People Nightmare” eventually, isn’t it? :)
One of the other things that I learnt is that no matter in what kind of profession you really are, there’d always be hardships, specially the People Nightmares” kind of things. There’d always be people out there who are not gonna simply understand about your rights or the amount of their rights, so they’ll simply gonna ruin your day -if you let them! And you should really learn to be cooler and always working on your capacity of illogical things, cause it’s not gonna have a limitation eventually.
The other one: starting a new career, is always hard, being it a programming kind of thing or as simple as serving a cup of tea to people, unless you haven’t had previous experiences on them, it would take some time for you to become capable of doing those jobs properly in a level that people would actually want to pay you for what you do.
One other thing, when you decide to work in an environment with the smell of coffee, you, want it or not, get to see people and know people and communicate with people a lot. And this really helps you kind of observe a lot in the human nature, you’ll be wondered at the variety the human world can have inside itself. Some people will be really nice, patient and kind, and, on the other hand, some others would be just a piece of shit in front of you :) And you know, when you get to a position that you have to work with a lot of people every day, you unconsciously start to evolve your encyclopedia of people. Like you would -after a while- really know better, if the person in front of you is an angle one, or one of those evil ones that are extremely time and peace consuming machines on their own. You know, you get to really appreciate kindness and humanity after a while, simply because you get to see a lot of its opposites. And it was a really good thing that I don’t think I would have gotten in another workplace, too.
بیاید والس گوش کنیم :)
وسط گیر و دار و فکر و خیال. خانواده رو چی کار کنم، کارو چه خاکی به سرش کنم، درسای دانشگاهو چه جوری بخونم، سفر، کوه به علاوه اون هزار و یک شاخه و حرفه ای که به همشونم بدون استثناء علاقه دارم :)
خب، سر آدم جماعت قاعدتا باید سوت بکشه دیگه، نه؟
آره خب.
و، وسط این همه دوراهی و چندراهی که زندگی گذاشته جلو پام، یه وقتاییم لازمه یه خرده به مغزت استراحت بدی (یا بهتره بگم به دهنِ مغزت استراحت بدی و چند دقیقه ای هم به سکوت و آرامش بگذرونی.)
راحته. میری بیرون، نون می خری و خامه. میای خونه، مربا و خامه و نون و یه لیوان بزرگ چای داغ برای خودت می چینی توی سینی، میای میشینی توی اتاقت، پنجره رو باز می کنی، هوای تازه و صدای تهرانِ تازه از خواب بیدار شده میاد تو، و یه چیز دیگه.
"والس".
والسو برای خودت پلی می کنی و میذاری روی ریپیت.
یه چن دیقه ای، از زمین و زمان و پول و تحریم و مشکلات فرهنگی و جامعه و نابسامانی و رکود و هوای آلوده و شلوغی و سردرگمی این روزای عمر، درمیای و غرق ملایمت ملودی لعنتیش میشی.
.
امروز،حوصله فلسفه بافی نداشتم. (فلسفه هامو صبح، توی رخت خواب با خودم بافتم، و بستم.) امروز، حس کردم بعد از اون همه فلسفه بافی و کنکاش سر این مساله ی همیشه تکراری زندگیم "که خب بعدش چی کار کنم؟" نیاز داشتم که چن دیقه، (ولو همش چن دیقه) سکوت کنم و توی لحظه زندگی کنم.
بعدش می تونم دوباره برنامه بریزم برای لحظه های پیش روی عمر.
پ.ن: هممون تو یه دقیقه هایی، از یه روزایی، از یه سالایی، از یه عمر، نیاز داریم که "والس" خودمونو گوش کنیم تا آروم بگیریم. نه؟
پ.ن: راستی، همین الان فهمیدم که امروز تولد یک سالگیه فیلاسوفا هم هست.
پ.ن: نه! در واقع من اونقدر حواس ندارم که بعضا به تولد خودم خیلی فکر کنم، بلکه خیلی اتفاقی سرویس بیان با آیتم شمارشگر عمر وبلاگ (همون گوشه سمت چپ صفحه از بالا) یادم انداخت که امروز فیلاسوفا یکساله میشه. خواستم به خودم، و اون چند نفری که تا به اینجاشو خوندن، تبریک بگم :))))
OK, so let’s talk about the first months of being in a Starbucks kind of dream :)
So, before anything else I’d just like to mention that like everybody elses, I might have kind of mistakes -maybe even the stupid ones in my posts. I do have them even when I use to write in the blog in my mother language, I mean the Persian, and I really like to remind that I’m not that much perfect at English so if you ever feel uncomfortable about something wrong in my grammar, or vocabulary or just any kind of mistake, please feel free to easily -and of course kindly :) – make me aware of them, so I can improve myself as well as writing greater posts in the future.
So, where was I? Oh, yeah, about that kind of Starbucks dream, wasn’t I? Yes. You know around six or maybe seven months ago -I don’t know exactly- I got to attend my first internship course ever in my whole life. And it was weird. God I’m not gonna exaggerate, cause it was really weird, I mean, I don’t actually need to be exaggerating about this kind of stuff, cause it has just right amount of weirdness on its whole own!
And, after two or I don’t know maybe three months later, I felt like something is broken, you know. I liked that, God I REALLY used to be crazy freaking out about that, when I realized that I could actually BE in a Tech company this soon, at this age – I mean before even starting the college, at 20 :) But, after a while, I just felt that although it’s holly crap a dreamy situation, it isn’t satisfying enough for my soul, or brain -or gut, or God, anything else, cause I don’t really care from where it was, I can only remember the pain I did feel from deep inside, and it was consuming me, like a vampire all in my days. So, I started to feel not right about that anymore. Like something was wrong, something was not fitting enough, I don’t know maybe the place was good, only I wasn’t fitting well, all I know is that we simply weren’t getting along together very well. And, long story short, I just decided to talk to my supervisor and tell him that I’m gonna quit this internship, and I still wonder -or maybe not- that he did already knew it by himself, and I don’t know exactly, maybe I had already shown him my disinterest in that experience. And as simple as that, I quit that position.
I was looking for another thing, I don’t know maybe I just thought that my workplace and my kind of work, was the only thing that is hard to make money from in the world, but now here’s the thing, little did I know that it was NOT :)
Yes! So, I gave a little time thinking about it, I don’t know maybe two or three weeks, and I made my decision, I quit that company, talked to a person -not really a friend I knew- and guess what, started to work in the café she had opened recently :)
And I was holly crap excited about it. The whole thing I mean, like I thought in the whole world there's definitely not gonna be a better, nicer, easier, more interesting way of working available to me! – Yeah, I know, just another fancier thought, or I’d better say illusion I had, on the topic of how this world actually works :)
So, I started it. Started to be a barista, I don’t know sometimes a waitress, and some other times a simple worker who washes some dishes or maybe sweeps up the ground, and all other different kind of things you can imagine a person may do in a café in order to have it running actually.
But don’t get me wrong, I still sometimes get to love it. It’s not ALL that bad -OK, most of the time, I think it just gets a little hard, maybe impossible to love, but it still has some kind of valuable experiences in the heart of it that you wouldn’t get the chance to know, or even simply KNOW THAT YOU DON’T KNOW, if you weren’t here.
So, OK, as far as I left this post unfinished last night -I was really tired, OK, LAZY!- I can’t really remember what kind of valuable experiences” I was talking about last night, so, let’s just start kind of from the beginning and try to explain a little for you, what it actually takes to make money, brewing and serving coffee to people :)
So, first thing first, you’ll get to get along with people more than you think. It can all start with a little change in the prices, or maybe the food doesn’t taste good, or the customers are just being total noisy -Oh it’s just a headache, you need to believe me in that one :)))) But it doesn’t matter, really, it doesn’t really matter that they’re being a little bit illogical, or complaining all the time about the problems that aren’t even YOUR fault or responsibilities :) You’ve gotta be still patient, understanding, and SMILING, I’m not kidding, cause you don’t know how much hard it can get, trying to keep that smile fixed to your face even when you’re gonna be literally blowing up.
Never mind. I’m really trying to get along with that one, since it’s been really three months of starting it, I think it is a good time to finally pass over the People Nightmare” eventually, isn’t it? :)
One of the other things that I learnt is that no matter in what kind of profession you really are, there’d always be hardships, specially the People Nightmares” kind of things. There’d always be people out there who are not gonna simply understand about your rights or the amount of their rights, so they’ll simply gonna ruin your day -if you let them! And you should really learn to be cooler and always working on your capacity of illogical things, cause it’s not gonna have a limitation eventually.
The other one: starting a new career, is always hard, being it a programming kind of thing or as simple as serving a cup of tea to people, unless you haven’t had previous experiences on them, it would take some time for you to become capable of doing those jobs properly in a level that people would actually want to pay you for what you do.
One other thing, when you decide to work in an environment with the smell of coffee, you, want it or not, get to see people and know people and communicate with people a lot. And this really helps you kind of observe a lot in the human nature, you’ll be wondered at the variety the human world can have inside itself. Some people will be really nice, patient and kind, and, on the other hand, some others would be just a piece of shit in front of you :) And you know, when you get to a position that you have to work with a lot of people every day, you unconsciously start to evolve your encyclopedia of people. Like you would -after a while- really know better, if the person in front of you is an angle one, or one of those evil ones that are extremely time and peace consuming machines on their own. You know, you get to really appreciate kindness and humanity after a while, simply because you get to see a lot of its opposites. And it was a really good thing that I don’t think I would have gotten in another workplace, too.
من دیشب.
یعنی دیشب.
مغزم در حال انفجار بود، دوباره، مغزم داشت آتش می گرفت.
سه و چهل و پنج دقیقه صبح بود. و من دچار بحران شده بودم. بحرانِ بی نهایت کثیف و کشنده "پس کدام یک درست است!؟"
نتوانسته بودم طاقت بیاورم، به هوای تازه احتیاج داشتم، و سکوت و معصومیت شب، از عمق توام با معصومیت شب، همیشه لذت برده ام. مثل همنشینی می ماند که می نشیند مقابل تو، بی آنکه کلمه ای سخن بگوید، فقط لبخند می زند، و ارتباط چشمی عمیقی با چشمان تو برقرار می کند. فنجان چایش را از کاسه دستانش که به دورش حلقه کرده رها نمی کند، و نه نیز ارتباط چشمی با تو را. طوری که انگار می خواهد بگوید:"بگو! من به آرامی و سکوت، تنها گوش خواهم داد، و متوجه خواهم بود، همزمان که لب هایم را با فنجان داغ چایم، هر چند دقیقه یکبار، به طور مداوم، تَر می کنم."
شب برای من، سالیانی می شود که یکچنین روحی به خود گرفته. و هرگاه آن همنشینِ آرامِ تشنه چای را هوس می کنم، هرگاه که دلتنگ سکوت و آرامشش می شوم، به لب پنجره اتاقم پناه می برم. در سکوت به قاب پنجره تکیه می کنم و خوب، به آسمان شب زل می زنم.
اما دیشب، من یک صورت فلکی دیدم. از کودکی که شیفته زل زدن به این چراغانی پرهیاهو بودم، این اولین بارم بود که لحظه شکوهمند شکار یک صورت فلکی را تجربه می کردم، و مثل چیزی در هیبت یک منجم، ستاره ها را دانه دانه نگاه کردم و عاقبت نامش را یافتم، (گوگل هم کمک کرد =) ) سه ستاره پشت سر هم در آسمان، اسمش، "جبار" بود.
جبار را پیدا کرده بودم، و به یکی از بزرگترین سوالات کودکی ام جواب داده شده بود، این که اندازه این صور فلکی، که افسانه های بعضی شان را، هنوز از ده سالگی ام که کتابی درباره شان می خواندم، از برم، در آسمان چقدر است؟ نیش عقرب چقدر از بالای سر من را پر می کند؟ شاخ ثور، در انگشتانم جا می شود، یا باید برای دیدن این سر شاخش تا آن سر دیگر، یک دور، دورِ خودم بچرخم؟ این سوال، همیشه در مغزم بود، اما امشب من جبار را دیدم، و به اندازه واقعی یک جبار پی بردم. نه خیلی کوچک، نه خیلی بزرگ، درست به اندازه. خوب وراندازی هایم را که کردم، و از کشف جدیدم سر ذوق آمدم، به رسم یک منجم حرفه ای، چند قلمی هم عکس گرفتم و بالاخره توانستم به یاد بیاورم، که مغزم انگار کمی آرام تر شده. گویی درد ضربه اولیه کمی رهایم کرده بود، و حالا اقلا نفسی داشتم تا روی صندلی کنار پنجره، روبه روی میز، در همسایگی کتابخانه ام، آرام بگیرم.
توی صندلی چرخدار فرورفتم، و صندلی به عقب کشیده شد. دیگر به آسمان نگاه نمی کردم، اما در امتداد پنجره، نگاهم به رو به رو خیره بود، نه اینکه به قصد خاصی باشد، تنها مسیر نشستن، نگاهم را به آن سمت کج کرده بود، اما ثانیه ای بعدش، متوجه موجود سبزرنگی شدم، که در تمام این مدت، مثل آسمان شب، و حتی زنده تر از آن، به من نگاه کرده بود، گفته بودم که گیاهی دارم، که اسمش "او" ست یا به عبارتی "she". مثل کودکی که آغوشِ متوجهی بخواهد، دستانم را به سمت گلدانش دراز کردم، گلدان "او" را بلند کردم، و گیاهم را، در نهایت ناباوری به آغوش کشیدم. می دانستم که شاید در تمام این لحظه در دنیا، کسی به اندازه این موجود سبز رنگ مرموز، صحبتم را نخواهد فهمید. و بعد پرسیدم:" بگو؟ چطور می شود کسی را ببینی که منطقی مثل تو دارد، در نود درصد اوقات، هم استدلال با تو بوده، نتایج یکسانی از زندگی گرفته، و تصمیمات شبیهی به تو داشته، حالا موضعی درباره مساله ای بگیرد، که تو حتی درکش نمی کنی؟ تو حتی نمی فهمی چرا. دلایل عقیده اش، به هیچ وجه برای تو روشن نیست، اما این آدم، همانی بوده که تو تا دیروز نود درصد عقایدش را درک می کردی و استدلال هایش را به درستی متوجه می شدی. حالا اما، به یکباره چه شده؟ حالا که تو می گویی سیاه و او می گوید سفید؟ کدام درست است؟ نکند تو اشتباه می کنی؟ آخر او تا دیروز درست می گفت، درستِ تو و درستِ او، تا دیروز یک درست بودند، حالا چرا، یکهو این درست واحد، شاخه به شاخه شد؟ استدلال تو به یک سو رفت و استدلال او به یک سوی دیگر؟ بگو! من درست می گویم، یا او؟ ( برایم، شاید سخت بود که بگویم:"هردو!" )
"او" را همچنان در بغل گرفته بودم، با درماندگی، واگویه هایم را با خود تکرار می کردم، و برگ های کوچک و گوشتی سبز رنگش را مثل تار های موی یک دختربچه بور، نوازش می کردم. که ناگاه، نگاهم به گلدان کوچکترم افتاد، که هنوز روی کتابخانه نشسته بود. و دیدم، که "او" و تمام دوستانش، چه اندازه با یکدیگر شباهت و تفاوت دارند. یک کاج را در صحرای عربستان نمی توانی ببینی، یک نخل را، در بوران های کشور های شمالی نمی توانی ببینی، نیلوفر آبی را، در گلدان خانه ات نمی توانی ببینی، "او" را ریشه کرده بر بستر رودخانه نمی توانی ببینی، عطر رز را، ساقه گوشتی و تنومند کاکتوس به تو نمی دهد، رقص برگ های سپیدار را، در افسون شاخه های بیدمجنون نمی توانی ببینی.
لیکن، آن ها همه سبزند! شاید آفتابگردان مثل رز گل بدهد، اما گلبرگ های رز، آنگونه زرد و تنومد نیستند. پیچک را چه می گویی؟ پیچک که دیگر شبیه هیچ کدامشان نیست، گل که نمی دهد هیچ، خار هم ندارد، ولی از دیوار بالا می رود.
آن ها همه سبز بودند. شاید آن ها، همگی رنگی از یک منشور بودند، شاید روح سبزانگی را، در صحرای عربستان که بگذاری، به نخل تبدیل شود، در طوفان های برفی کانادا که بکاری اش، کاجی به جایش دربیاید.
شاید، جوابش همین بود.
شاید، ما همگی سبز بودیم، اما سایه های مختلفی از سبز. و اگر به آدم ها، به چشم نخل و کاج و بیدمجنون و سپیدار و پیچک و آفتابگردان نگاه کنیم، شاید بهتر روشن شود، که ما همگی سبز هستیم، سایه های مختلفی از سبز. نه درستی هست، نه غلطی.
و من این را هر روز، و هر روز، و هر روز، روزی سه وعده، باید به مغز فازپسند خود، یادآور شوم.
خب، دقیقش را بخواهم بگویم، شاید به خاطر همین باشد که هیچ وقت قصه گوی به آن صورت "خوبی" نشدم! :) از همان زنگ های انشای سال پنجم دبستان، که با یک مهاجرت دست کم "فرهنگی" بزرگ در زندگی ام روبه رو شدم –و شاید به خاطر همین هم بود که ناگهان زبانم باز شد و افتادم روی دور حرف ها و خیال پردازی های طولانی در زنگ های انشا- بلد نبودم خیلی زیبا و فریبنده مقدمه و موخره و بدنه متن سر هم کنم. معمولا طولانی حرف می زدم، و از هر دری. انگار رشته افکار برایم، از همان سال ها، همیشه خدا، چیز بلند و گنگ و نامفهومی بوده، که خودم هم نمی دانستم از کجای این کلاف شروع کنم به برون ریزی! شاید برای همین هم، گاهی به نوشتن احتیاج دارم! البته که گوشی بیکار و پرحوصله را، به صفحات خالی دفتر و یادداشت گوشی و کیبورد نرم و نازک لپ تاپم ترجیح می دادم (و هنوز هم می دهم) اما، حوصله ای که برای گوش دادن و سردرآوردن از ملغمه صحبت های من لازم است را، اغلب شاید مردم نداشته باشند (و من هم، انصاف دارم، و، در کمال تاسف، حق را به آن ها می دهم، از همان سال های بچگی در دبستان و بعد راهنمایی، که بچه ها در مواجه با بر زبان آمدن اسم من در زنگ ادبیات به دو دسته تقسیم می شدند: آن هایی که بدشان نمی آمد باقی کلاس را با صدا زدن من و شروع انشای من یک راست وصله بزنند به خود زنگ تفریح، و آن هایی که، حتی حوصله دیدابزاری داشتن را به نوشته های من نداشتند، فقط می خواستند، من نیایم پای تخته، نوشته های کیلویی من، حتی حوصله چرت زدن را هم، از آن ها سلب می کرد =) )
بگذریم! حرف از مهاجرت فرهنگی شد. و اولین مواجه من با این معقوله، در سن یازده سالگی. وقتی که از شهری بزرگ، به شهری کوچک آمدیم، و هشت سال آینده زندگی من، در آنجا گذشت. قضاوتی نمی کنمش. دوستانی از آن سال ها برایم مانده، که گاه فکر می کنم، شاید آنقدر ها هم معامله بدی نبوده باشد. هرچند، با هشت سال به آن شهر کوچک نرفتن هم، زندگی مسیر دیگری را برای طی کردن داشت. و ماجراهای دیگری. و شاید، سود و زیان های دیگری.
فکر می کنم، مهاجرت هم همینطور باشد. مهاجرتِ نه تنها فرهنگی، بلکه به معنای واقعی کلمه، فیزیکی و زبانی و همه جوری! (نتوانستم خیلی خوب و فنی منظورم را از همه جانبه بودن مهاجرت برسانم، نه؟)
از سال هایی به بعد در زندگی ام، میل و شیفتگی خاصی به رفتن و گشتن و ماجرا پیدا کردم. البته که، هیچ گاه به مهاجرت فکر نمی کردم، تا اینکه در ابتدا، در به قول معروف جَوش قرار گرفتم و به فکرش افتادم. و در سالیان بعد، شاید صرفا از روی همان جو نوجوانی، همیشه گوشه ای از ذهنم را، مهاجرت پر کرده بود. از روی همین هم بود، که هر نوشته ای، پست وبلاگی، قصه از دهان به دهان نقل شده دوستانِ دوستانی، مستندی، نظری، نقدی، از این جبهه یا آن جبهه درباره مهاجرت بود را، با ولع تمام می بلعیدمش!
یکی از آن مستند ها، میراث آلبرتا بود. دقیقش را یادم نیست، شاید اولین بار، چهارسال پیش بود که دیدمش. و البته که دید خاص خودش را از مهاجرت به آدم می داد. (دقت کنید، چیزی که اینجا اغلب از بر زبان آوردن واژه مهاجرت مدنظر من است، بیشتر مدل درسی یا کاری آن است، حتی می شود گفت بیشتر از همه، همان مدل مرسوم و درسی) مستند را، که در سه یا شاید هم چهار قسمت ساخته شده بود، یکی از بچه های شریف کارگردانی کرده. آن زمان که زیاد متوجهش نبودم، اما حالا، که با دید دیگری به مفهوم مهاجرت نگاه می کنم، و شاید دیدم نسبت به آن سال های آغاز کاشتن بذر مهاجرت در مغزم، بازتر شده، احساس می کنم، دیدی که میراث آلبرتا از مهاجرت به بینندگانش می داد، اغلب همان دیدی بود که کارگردان می خواست، یعنی، عنوان دیگری برای اصطلاح فرار مغز ها. مستند را با ولع تمام می دیدم و دوستش می داشتم، و با هرکسی که احساس می کردم کوچک ترین میل و علاقه ای به شنیدن و صحبت کردن درباره مهاجرت داشته باشد، درباره اش حرف می زدم. شاید به خاطر اینکه، آن زمان، منبع آنچنانی درباره مهاجرت در دست نداشتم. کسی نبود که بتواند در گستره ای که میراث آلبرتا به آدم می داد، از آدم های مختلف با شرایط و رشته ها و جنس های مختلف که در نهایت انتخاب تمامشان مهاجرت بود، برای من حرف بزند. در نتیجه تمامش را می دیدم، و به تمامیِ تمام، باورش می کردم =). می گویم باورش می کردم، نه به خاطر اینکه صرفا دروغ می گفت. اما جبهه گیری و نگاه سوداری که کارگردان به مهاجرت دانشجوها داشت، شاید تمام ماجرای مهاجرت هم نبود. و من امروز، تازه بهتر می فهمم که نبود! گفتم که چندسالی گذشت، و دید من به زندگی طبیعتا بازتر شد! و نگاهم به مهاجرت نیز، تغییر کرد. یکی از تغییراتی که داشتم، شاید تبدیل مهاجرت در ذهنم، از یک فانتزی و رویای مستحب، به یک واجب و تنها گزینه موجود پیش رو برای ساختن آینده ای مطلوب و دل به خواه من بود.
در این روز ها، که چندسالی از دیدن میراث آلبرتا می گذرد، با دید واقع گرایانه تر، و شاید هم بی طرفانه تری نسبت به مهاجرت آشنا شده ام. و یکی از عوامل اصلی شکل گرفتن چنین دیدی در من، جدای از بزرگ شدنم و لمس کردن یک سری درد ها در محیط زندگی ام (که شاید صرفا برای من درد باشد، و آدم دیگری در شرایط یکسان، دردی به آن صورت از این مسائل احساس نکند) و جوانه زدن یک سری آمال و آرزوها در وجودم و روشن تر شدن تکلیف یک سری تصمیم ها برای خودم و آینده ام، رادیو دال است.
رادیو دال برعکس میراث آلبرتا، آن منتقد سفت و سخت فرارمغز ها (با جهت گیری ای تقریبا مذهبی نسبت به قضیه) می شود گفت، یک راهنمای عملی مهاجرت تحصیلی یا در برخی موارد هم کاری، برای آدم هایی در شرایط و سن و سال من است. البته، خود سازنده پادکست، تاکید زیادی دارد که رادیو دال مکانی ست برای شنیدن از آدم های مختلف و تقابل دنیاهای ذهنی شخصیت های متفاوتی که، در نهایت، مهاجرت را به عنوان یک تصمیم برای زندگی آینده شان انتخاب کرده و عملی کرده اند. و راست هم می گوید، یکی از قسمت های پادکست، مصاحبه با جادی میرمیرانی بود، که مهاجرت نکرده (و فکر می کنم در همین محله خودمان در تهران می نشیند =) ) اما دنیای جالبی دارد و دلایل جالبی برای این سبک زندگی که انتخاب کرده، و شاید حتی تصمیمی که برای مهاجرت نکردن گرفته.
خلاصه که، اگر تا به حال به مهاجرت فکر کرده اید، اگر شنیده اید، اگر دوست دارید، از زندگی آنور آبی ها، آن ها که تصمیمی به رفتن گرفته اند، و رفته اند، از سختی هایش و شیرینی هایش، و سبک سنگینی هایی که رفته های این راه بعد از رفتنشان پیش خود می کنند، بیشتر و بیشتر بشنوید، می توانید گذری به رادیو دال داشته باشید. از زندگی های مختلف بشنوید. از آن هایی که شاید شرایط، محدودیت ها، و آرزوهای فوق العاده متفاوتی با شما داشته اند، اما با این وجود در نهایت تصمیم مشترکی در زندگی تک تکشان وجود دارد، و آن، مهاجرت است. حتی اگر صرفا، به سفر و ماجرا علاقه دارید، باز هم رادیو دال بشنوید. از دانشجویی که بعد از تمام شدن دوره لیسانس، کاملا ناگهانی تصمیم به رفتن می گیرد، یا مهندسی که هیچ تصمیم قطعی و به قول خودش، شاید حتی "دلایل کافی برای رفتن نداشته"، اما تنها دلیل رفتنش، پسر کوچکش باشد، که به زودی قرار است به این دنیا بیاید و این دانشجو، حس مادرانه ای پیدا کرده که به او اجازه نمی دهد، آینده گنگی برای آن کودک در این سوی آب ها رقم بزند. تا دانشجوی شریفی، که معلولیت جسمی اش، شاید اصلی ترین دلیل ترک وطنش باشد، و داستان بامزه ای که باعث رفتن او و اعضای خانواده اش از ایران می شود و اینکه چطور کار ها پله به پله برایشان راست و ریس می شود و به آدم این حس را می دهد، که کار نشد ندارد! یا پسر و دختری، که بعد از مهاجرت به آمریکا، و هر کدام در یک ایالت، تصمیم به ازدواج می گیرند، و خانواده هایشان، در اینور آب ها، به دیدار هم می روند و سنت خواستگاری را بدون حضور این دو، برگزار می کنند =)))
البته، میراث آلبرتا را هم ببینید، شاید شما هم با بخشی یا حتی تمام زوایایی که کارگردانش قصد به رخ کشیدنشان را برای مخاطب داشته، موافق باشید. اما، دید شخصی من به میراث آلبرتا، اکنون و در این سن و سال، دید ناقص و جهت گیرانه ای ست که یک دانشجوی نسبتا با درونمایه مذهبی می تواند به گستره ای به این وسعت داشته باشد. مهاجرت، تنها نشانی از وطن ناپرستی، یا کافر بودن، یا کافر نبودن، یا مدگرایی، یا بی هدفی افراد مهاجر نیست. مهاجرت، گاهی میل عمیق به ماجراجویی و بزرگ تر کردن دنیا ذهنی توست، گاهی تنها راه، برای جامه عمل پوشاندن به آرزوهای شخصی توست، گاهی دردناک ترین راه برای رسیدن به حداقل رفاه شخصی و حداقل میزانی از آزادی شهروندی توست. مهاجرت، می تواند دلایل زیادی داشته باشد، و زوایای زیادی برای بحث، و دید تاریکی که میراث آلبرتا به قضیه داشت را، اقلا من، امروز، آنچنان درک نمی کنم.
اما، در کل اینکه، اسم مهاجرت که بیاید، یک دنیا حرف و نکته و بحث هم پایش به ماجرا باز می شود. یک دنیا تردید و ابهام و ترس هم. دیدن میراث آلبرتا ها و از آن مهم تر، شنیدن رادیو دال ها، شاید بتواند بخشی از ابهامات را بزداید، و کمکی بکند، به تصمیم گیری های بهتر ما برای آینده.
رنگ ها را خیلی دوست دارم. دوست دارم چیز های جدید، رنگ های جدید، دنیا های جدید، تند و تند، به زندگی ام، اضافه شوند.
دوست دارم زندگی ام رنگ به رنگ باشد. مثل یک منشور، زیر نور آفتاب زمان که می گیری اش، تمام آنچه که از رنگ در خَلق وجود دارد را، آشکار کند. هر رنگ ممکنی، هر رنگ موجودی.
دوست دارم زندگی ام، شلوغ باشد، پر از سر، صدا! پر از ماجرا، اتفاق، پر از اشک، لبخند، حسرت، پر از امید. پر از درام باشد زندگی ام.
برای همین هم، جلوی مغزم را اگر نگیرم، به خود می آیم، می بینم دست مرا گرفته، برده تا به همه جای این دنیا. هرآنچه که فکرش را بکنی. به هرکاری ناخنکی زده، از هر دنیایی سوغاتی برداشته، و در هیچ کجا ریشه ای نکرده، فقط سر و، سر و، سری زده. به هرجایی، انگشتی کشیده، مزه ای کرده، و باز، بر سر همان نقطه اولش ایستاده. بلاتکلیف، و نه حتی خوشحال به آن اندازه که بود، و نه حتی پربار، از آن هیجانی که انتظارش را داشت، و نه حتی شده، از آن همه ماجرایی که توقعش را داشت. فقط باز هم خالی ست، خسته است، و کوفته. از هر هزارشاخه ای، که به هرکدام سرکی کشیده. امروز، روح فقط خسته است.
من قهوه و هنر و کتاب و سفر و کد و موسیقی و نوشتن و علم و . و . و . همه را با هم می خواهم. و می دانم، که بدی اش چیست. به خوبیِ خوب، واقفم که نهایتِ چنین ملغمه پرهیجانی چه می تواند باشد. همان خستگی، کوفتگی، حس تلخِ، بی نتیجگی.
این است که می گویم، چیزی کم دارم. در این شخصیت، خیلی چیزها کم دارم، اما هنر، یک هنر هست، که این روز ها برایش نفس نفس می زنم، و آن، هنرِ شیرینِ محدود کردن است.
محدود کردن رنگ ها، محدود کردن انتخاب ها، محدود کردن فرصت ها. تمرکز هم، آخر سرحدی دارد برای خودش. از یک جایی به بعد، می اندازدت به دور باطلِ گمگشتگی. شکستت می دهد. را می فرساید، نفست را، آهسته آهسته، می بُرَد.
و، اینجاست که باید از خودت بپرسی، مگر به راستی چند بار قرار است در این دنیای هزار توی هزار رنگ، تو بیست ساله باشی؟
"زن" بودن، الحق و الانصاف که کار سخت تری ست. فقط آنچه برایم هنوز گنگ و نامعلوم است، این است که چرا در یک چنین زمانه ای که "زن" بودن بعد از کار در معدن در رده ی سخت ترین کار های دنیا قرار می گیرد، هنوز هم خیلی ها به "مرد" بودن خود، تا به این اندازه احمقانه می بالند؟ :)
یک "زن" اساسا موجود ضعیفی ست. او نمی تواند بدون اجازه یک "مرد" از کشور خارج شود. نمی تواند بدون اجازه یک "مرد" ازدواج کند. یک "زن" نمی تواند به اندازه یک "مرد" بنابر تصمیم شخصی خودش، درگیر رابطه ای در زندگی اش شود. چرا که "مرد" ها، بین زن یا دختر بودنش تفاوت قائل خواهند شد :)
بیایید به همین موضوع بپردازیم. چرا بین یک زن و دختر باید تفاوت باشد، اما بین یک پسر یا مرد نه؟! بگذارید راحت تر بپرسم، چرا داشتن روابط پیشین (بخوانید ازدواج یا غیر ازدواج) آنقدر در زندگی یک دختر مهم است، که حتی اسمش را هم برایش عوض کنند، از دختر به زن تغییرش بدهند، اما داشتن روابط پیشین برای یک پسر آنقدر ها هم حائز اهمیت نیست؟!
بگذارید باز هم اندکی راحت ترش کنم. غیر از این است که به خاطر ویژگی های بیولوژیکی و خارج از دست هر انسانی، نشانه ای از رابطه یک دختر برایش باقی خواهدماند، اما برای یک پسر نه؟! فقط چون، برای دختر نشانه ای باقی می ماند و، برای یک پسر نه، انصاف است که روی اولی اسم بگذاریم و زندگی اش را به دو دسته ی قبل از رابطه و بعد از رابطه تقسیم کنیم، و برای دومی، هیچ تفاوتی قائل نشویم؟! اگر قرار بر تفاوت است، بهتر نیست برای هردو باشد؟ و اگر تفاوتی قرار است نباشد، نباید برای هردو نباشد؟
مگر همگی، پیش از مرد یا زن بودنمان، قرار نبوده انسان باشیم؟ مگر همه انسان ها، نباید از حقوقی برابر برخوردار باشند؟! و این، نقض آشکار حقوق برابر انسان ها نسبت به یکدیگر نیست؟ آزادی ای که این تبعیض قائل شدن از زن می گیرد و برای مرد باقی می گذارد، منطق و انصافش کجاست؟!
یا، یک مثال کلیشه ای دیگرش، اساتیدی که بین نمره دادن به دانشجو های پسر یا دخترشان تفاوت قائلند. چرا؟ چرا در این جامعه همگی طوری تربیت شده ایم، که پیش از نگاه کردن به وجه انسانی یک زن، به جنسیتش نگاه کنیم؟
یک زن، ضعیف نیست، ضعیف بزرگش می کنند. در جامعه ای که من زندگی می کنم، به یک دختر، قبل از اینکه بیاموزند چگونه یک انسان خوب باشد، آموزشش می دهند که چطور یک "دختر" خوب باشد. دختر خوب باید برایش مهم باشد که دیگران درباره اش چگونه فکر می کنند. دختر خوب، باید حواسش باشد که باعث تحریک مرد های خوب نشود، و اگر بشود، آن وقت هر بلایی که به سرش بیاید، تقصیر از دختر بد است، نه آن مرد های خوب. یکی دیگر از اساسی ترین چالش های زن بودن در این مملکت این است: یک دختر خوب، اساسا یک کالای خوب است :) باید همیشه به خودش برسد و خود را در بهترین وضعیت بهره برداری اش نگه دارد. در غیراینصورت، شما بگویید، اصلا فایده یک دختر خوب چیست؟ و از طرفی، همانطور که گفتم دختر خوب باید خوشگل باشد، چون اساسا یک کالا مصرفی ست. اما اگر کیفیت خوبش باعث تحریک کسی شد، دیگر تقصیر خودش است.
ما زن ها، برای به دنبال کار گشتن هم به مشکل برمی خوریم. چون عده ای هستند که بین زن یا مرد بودن ما تفاوت قائل می شوند.
ما زن ها نمی توانیم اول پیش قدم شویم و رابطه ای را آغاز کنیم، چون این کار "غرورمان" را خواهدشکست! چرا؟! اساسا چه تفاوتی بین مرد یا زن بودن باید باشد که جلوی یکچنین کاری را بگیرد؟
ما زن ها ضعیفیم. چون نمی توانیم قبل از جنسیتمان، انسان بودنمان را نشان بدهیم. نه ما را اینگونه تربیت کرده اند، که خود را پیش از هرچیزی یک انسان ببینیم نه یک زن، و نه طرفین مقابلمان را آنگونه بزرگ کرده اند، که پیش از دیدن یک زن در مقابل چشمشان، به یک انسان نگاه کنند.
در یکچنین زمانه ای، چگونه می توان زن بود و انسان مابانه هم زیست؟ چگونه می توان زن ماند و انسان بود؟ وقتی از حقوق انسانی برابری برخوردار نیستیم. وقتی از روز اول زندگی در این جامعه به ما یادآوری می کنند، که قبل از فکر کردن به خودمان، در جایگاه یک انسان، به زن بودنمان بیاندیشیم؟ به محدودیت هایی که زن بودن برایمان به عنوان یک انسان می آورد، به کارهایی که نمی توانیم بکنیم، چون ما زن هستیم. یا وقتی به چیزهایی که بدست آورده ایم، نمی توانیم آنچنان ببالیم، چون که ما، آن ها را "نه" بدست آورده ایم و اگر "زن" نبودیم، بدستش نمی آوردیم، وقتی می گویند زن بودنمان، کمکمان کرده، نه توانایی های انسانی مان.
با همه این ها، چگونه می توان، همچنان زن ماند و انسان بود؟
هدی رستمی (یکی از اینفلوئنسر های اینستاگرام، شناختن یا نشناختنش تفاوت چندانی در ادامه بحث ایجاد نمی کند، پس به خواندن ادامه بدهید) در یکی از پست هایش، چیزی نوشته بود که مرا به فکر می انداخت، آنقدر به فکر فروبرنده بود نکته اش، که هنوز هم که هنوز است فراموشش نمی کنم.
سوال این بود: کدام یک درست است؟ این که هرکاری که می کنیم، به زن بودنمان اشاره کنیم، مثلا بگوییم که من، به عنوان یک زن، این سفر ها را می کنم، این شغل را دارم، فلان و فلان و فلان، و در انتهایش با تاکید بر زن بودنمان جمله را تمام کنیم؟ یا اینکه، صرفا از سفرمان بگوییم، از تجربه زندگیمان، از هرچه که می خواهیم بگوییم، اما بدون هیچ اشاره ای به زن بودنمان. یعنی، اگر قرار است، مرزهای ذهنی بین زن بودن و مرد بودن را برداریم، از خودمان شروع کنیم، و دیگر فریاد نکشیم که با وجود زن بودنمان، به این نقطه ها رسیده ایم. به نظر، این خودش، در بطن خودش، این پیام را دارد:" که درست است من یک زنم، متفاوت از توی مرد، ضعیف تر از تو، اما این کار ها را می کنم." نه! اشتباه است. اصلا تفاوتی نیست. با تاکید بر زن بودنمان در هر موردی، ناخودآگاه این پیام را می دهیم:" که می دانیم شما درست می گویید، و ما زن هستیم! اما ما هم می توانیم." نه! باید تمامش کنیم این زن، زن کردن ها و نه کردن ها را. اگر معتقدیم تفاوتی نباید باشد، باید از خودمان شروعش کنیم. خودمان را، انسان ببینیم. انقدر روی زن بودنمان کلیک نکنیم. اول خودمان فراموشش کنیم این مرزبندی های سخیف نه و مردانه بودن را. بعد انتظارش را از مرد ها داشته باشیم.
نظر هدی رستمی این بود. او اختصاصا از سفر و کوله گردی صحبت می کرد. و می گفت، اگر می خواهید قبل از زن بودن، یک انسان ببینند شما را، انقدر به زن بودنتان در جهانگردی های تنهایی تان اشاره نکنید. اصلا چرا باید این کار را بکنید؟ جز این است که با این کار، خودتان بیشتر از همه به تفاوت های جا افتاده و رسوب کرده جنسیتی، دامن زده اید؟ رهایش کنید این برچسب زن و مرد بودن را. و آزادانه، از جایگاه یک انسان، از سفر و تجربه و داستان خود بگویید. اینگونه، به نظر بهتر می آید، برای ضربه زدن به این تبعیض های جنسیتی که در پیش زمینه ذهن خیلی از ما رسوخ و رسوب کرده، تا اینکه بخواهید، با تاکید دوباره و دوباره بر این قوانین جنسیتی، آن ها را از بازی حذف کنید.
من نمی توانم به شما بگویم به یک فیل فکر نکنید، و انتظار داشته باشم که شما به یک فیل فکر نکنید. در لحظه، تنها چیزی که به ذهن شما خواهد آمد، احتمالا یک فیل است.
و همانطور هم نمی توانم، با تاکید بر زن بودن، از زندگی روایت کنم، و انتظار داشته باشم که پس از آن، شما دید منصفانه تری نسبت به زن و مرد بودن داشته باشید. تنها درصورتی قوانین حذف خواهندشد، که دیگر با رعایت آن ها بازی نکنیم. زندگی کنیم، بی آنکه فریاد بزنیم، که زن هستیم. هرچه که یک مرد دارد، آزادانه و بی پروا، بخواهیم. هرچه که به نظرمان حقوق یک انسان است، بخواهیم. و فراموش کنیم که یک زن هستیم. شاید اینگونه، اول خودمان به این باور برسیم، که پیش از هر زن یا مرد بودنی، ما همگی انسان متولد شده ایم.
OK, so let’s talk about the first months of being in a Starbucks kind of dream :)
So, before anything else I’d just like to mention that like everybody elses, I might have kind of mistakes -maybe even the stupid ones in my posts. I do have them even when I use to write in the blog in my mother language, I mean the Persian, and I really like to remind that I’m not that much perfect at English so if you ever feel uncomfortable about something wrong in my grammar, or vocabulary or just any kind of mistake, please feel free to easily -and of course kindly :) – make me aware of them, so I can improve myself as well as writing greater posts in the future.
So, where was I? Oh, yeah, about that kind of Starbucks dream, wasn’t I? Yes. You know around six or maybe seven months ago -I don’t know exactly- I got to attend my first internship course ever in my whole life. And it was weird. God I’m not gonna exaggerate, cause it was really weird, I mean, I don’t actually need to be exaggerating about this kind of stuff, cause it has just right amount of weirdness on its whole own!
And, after two or I don’t know maybe three months later, I felt like something is broken, you know. I liked that, God I REALLY used to be crazy freaking out about that, when I realized that I could actually BE in a Tech company this soon, at this age – I mean before even starting the college, at 20 :) But, after a while, I just felt that although it’s holly crap a dreamy situation, it isn’t satisfying enough for my soul, or brain -or gut, or God, anything else, cause I don’t really care from where it was, I can only remember the pain I did feel from deep inside, and it was consuming me, like a vampire all in my days. So, I started to feel not right about that anymore. Like something was wrong, something was not fitting enough, I don’t know maybe the place was good, only I wasn’t fitting well, all I know is that we simply weren’t getting along together very well. And, long story short, I just decided to talk to my supervisor and tell him that I’m gonna quit this internship, and I still wonder -or maybe not- that he did already knew it by himself, and I don’t know exactly, maybe I had already shown him my disinterest in that experience. And as simple as that, I quit that position.
I was looking for another thing, I don’t know maybe I just thought that my workplace and my kind of work, was the only thing that is hard to make money from in the world, but now here’s the thing, little did I know that it was NOT :)
Yes! So, I gave a little time thinking about it, I don’t know maybe two or three weeks, and I made my decision, I quit that company, talked to a person -not really a friend I knew- and guess what, started to work in the café she had opened recently :)
And I was holly crap excited about it. The whole thing I mean, like I thought in the whole world there's definitely not gonna be a better, nicer, easier, more interesting way of working available to me! – Yeah, I know, just another fancier thought, or I’d better say illusion I had, on the topic of how this world actually works :)
So, I started it. Started to be a barista, I don’t know sometimes a waitress, and some other times a simple worker who washes some dishes or maybe sweeps up the ground, and all other different kind of things you can imagine a person may do in a café in order to have it running actually.
But don’t get me wrong, I still sometimes get to love it. It’s not ALL that bad -OK, most of the time, I think it just gets a little hard, maybe impossible to love, but it still has some kind of valuable experiences in the heart of it that you wouldn’t get the chance to know, or even simply KNOW THAT YOU DON’T KNOW, if you weren’t here.
So, OK, as far as I left this post unfinished last night -I was really tired, OK, LAZY!- I can’t really remember what kind of valuable experiences” I was talking about last night, so, let’s just start kind of from the beginning and try to explain a little for you, what it actually takes to make money, brewing and serving coffee to people :)
So, first thing first, you’ll get to get along with people more than you think. It can all start with a little change in the prices, or maybe the food doesn’t taste good, or the customers are just being total noisy -Oh it’s just a headache, you need to believe me in that one :)))) But it doesn’t matter, really, it doesn’t really matter that they’re being a little bit illogical, or complaining all the time about the problems that aren’t even YOUR fault or responsibilities :) You’ve gotta be still patient, understanding, and SMILING, I’m not kidding, cause you don’t know how much hard it can get, trying to keep that smile fixed to your face even when you’re gonna be literally blowing up.
Never mind. I’m really trying to get along with that one, since it’s been really three months of starting it, I think it is a good time to finally pass over the People Nightmare” eventually, isn’t it? :)
One of the other things that I learnt is that no matter in what kind of profession you really are, there’d always be hardships, specially the People Nightmares” kind of things. There’d always be people out there who are not gonna simply understand about your rights or the amount of their rights, so they’ll simply gonna ruin your day -if you let them! And you should really learn to be cooler and always working on your capacity of illogical things, cause it’s not gonna have a limitation eventually.
The other one: starting a new career, is always hard, being it a programming kind of thing or as simple as serving a cup of tea to people, unless you haven’t had previous experiences on them, it would take some time for you to become capable of doing those jobs properly in a level that people would actually want to pay you for what you do.
One other thing, when you decide to work in an environment with the smell of coffee, you, want it or not, get to see people and know people and communicate with people a lot. And this really helps you kind of observe a lot in the human nature, you’ll be wondered at the variety the human world can have inside itself. Some people will be really nice, patient and kind, and, on the other hand, some others would be just a piece of shit in front of you :) And you know, when you get to a position that you have to work with a lot of people every day, you unconsciously start to evolve your encyclopedia of people. Like you would -after a while- really know better, if the person in front of you is an angle one, or one of those evil ones that are extremely time and peace consuming machines on their own. You know, you get to really appreciate kindness and humanity after a while, simply because you get to see a lot of its opposites. And it was a really good thing that I don’t think I would have gotten in another workplace, too.
درباره این سایت